fbpx

Blogs

Een leven zonder WhatsApp

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

EEN NIEUWE LEEFSTIJL ONTWIKKELEN

Ik wil bloeien!

Met deze heerlijk inspirerende cursus die helemaal in het teken staat van een gezonde, bewuste én gelukkige leefstijl heb je alle tools in handen om nieuwe routines en gewoonten te gaan ontwikkelen zodat je die gezonde, fitte, energieke, zelfverzekerde, ontspannen en succesvolle versie van jezelf kunt zijn!

nieuw!

Dat klinkt heel dramatisch, ik weet het. Maar zo voelde het vijf maanden geleden ook wel een klein beetje. Nadat ik op verwijderen had gedrukt greep de angst me naar de keel. Gaat iemand me ooit nog wel contacten? Blijf ik nu eenzaam en alleen achter? Wat gebeurt er met mijn vriendschappen?

In een opwelling besloot ik die groene app uit mijn leven te verwijderen. Ik liep al langer met de gedachte, toch zorgde het ‘comfort’ wat de app me bracht ervoor dat ik nooit echt tot actie over ging. Tot die dag.

Steeds vaker raakte ik geïrriteerd als ik weer een waslijst aan gemiste appjes moest gaan lezen en beantwoorden (en dat beantwoorden stelde ik vaak zolang uit). Ik stoorde me eraan dat mensen (vrienden, familie, zelfs zakelijke contacten) chatten als het nieuwe afspreken gingen zien, en er regelmatig écht persoonlijke dingen via de app werden besproken die die meetings dan maar moesten vervangen. Want iedereen is blijkbaar te druk om elkaar nog in de ogen te kijken. Ook voelde ik me altijd beschikbaar, in de ontvangst stand. Dat ging me tegenstaan. En het verkeerd interpreteren van berichten, omdat je simpelweg emotie en een stem mist, was iets waar ik regelmatig mee struggelde.

Deze hele rits aan redenen zorgden er uiteindelijk voor dat ik dacht: ik ben liever alleen, en ik verlies liever ‘vrienden’, dan dat ik een enorm sociaal maar oppervlakkig leven heb wat zich grotendeels via de chat afspeelt.

De eerste dag was vreselijk. Ik had een enorme knoop in mijn maag en heb wel honderd keer gedacht ‘dit was een slecht idee’. Vervolgens moest ik vooral wennen aan de stilte. Normaal checkte ik regelmatig mijn telefoon, nu gebeurde er vrijwel niks en hoefde ik niks te checken. Het voelde vreemd en zeker in die dagen overviel me wel een soort ‘afgesloten zijn van de wereld’. Ik was weer even letterlijk alleen. Dat rusteloze gevoel verdween na een kleine week, en maakte plaats voor ontspannenheid.

En nu, na ongeveer vijf maanden overheerst er een soort van vrijheid. Mijn telefoon is niet meer leidend in mijn dag, ik voel me niet meer verplicht ‘m alsmaar te checken op berichten die ik (snel) moet beantwoorden. Ik leg dat ding soms uren weg, kan lekker gefocust werken en ga regelmatig zonder telefoon de deur uit.

Ook verdiepten vriendschappen zich: in plaats dat we een eindeloze rits lappen tekst en emoticons naar elkaar stuurden, pak ik nu vaker de telefoon om te bellen naar mensen die ik niet wekelijks zie, en een echt gesprek te voeren. Sommigen vonden dat even wennen, ikzelf ook, ik belde eigenlijk bijna nooit meer. Nu doen we het alweer een tijdje en is het vaak: ‘deze week weer even bellen?’. Grappig hoe zoiets werkt.

En ja, er zijn ook mensen die ik niet meer gesproken heb sinds eind vorig jaar. Maar oké: ik denk dat je zelf wel kunt invullen dat die mensen dan ook niet mijn beste vrienden waren…

Mijn leven is opgeschoond, nog rustiger dan het al was, mijn telefoon geen stoorzender meer maar een middel tot contact wanneer ik dat wil, en ik ben de mensen in mijn leven die echt moeite doen om in contact te staan veel meer gaan waarderen.

Ook denk ik dat ik in deze periode nog dichter bij mezelf ben gekomen. Het echt alleen durven zijn en niet alsmaar afleiding zoeken is een hele kunst, ook voor mij. Vanochtend realiseerde ik me dat we in onze maatschappij er alles aan doen om maar niet alleen te hoeven zijn, en dat zoiets simpels als een app die verbinding kan zijn om dat gevoel van leegte maar niet te ervaren. Ik heb dat gevoel wel op durven zoeken, en vond er een extra ‘lijntje’ naar mezelf in…

Een vraag die ik meerdere malen op een Instagram post kreeg die ik schreef toen ik de app net verwijderd had, was: ‘heb je hem inmiddels alweer op je telefoon staan?’ ‘Ga je na deze maanden (ik had het een experiment genoemd) weer overstag?’

Ik moest er een beetje om lachen, want als je me wat beter kent dan weet je dat ik aan discipline geen gebrek heb en dus niet gauw overstag ga als ik mezelf iets voorgenomen heb.

Het antwoord is dus nee. Ik blijf heerlijk whatsapploos. Gewoon omdat het me heel goed bevalt.

Foto: Unsplash

Ik schreef ook nog een persoonlijke, diepgaandere blog over de beginperiode zonder WhatsApp. Die blog vind je hier.

Dat klinkt heel dramatisch, ik weet het. Maar zo voelde het vijf maanden geleden ook wel een klein beetje. Nadat ik op verwijderen had gedrukt greep de angst me naar de keel. Gaat iemand me ooit nog wel contacten? Blijf ik nu eenzaam en alleen achter? Wat gebeurt er met mijn vriendschappen?

In een opwelling besloot ik die groene app uit mijn leven te verwijderen. Ik liep al langer met de gedachte, toch zorgde het ‘comfort’ wat de app me bracht ervoor dat ik nooit echt tot actie over ging. Tot die dag.

Steeds vaker raakte ik geïrriteerd als ik weer een waslijst aan gemiste appjes moest gaan lezen en beantwoorden (en dat beantwoorden stelde ik vaak zolang uit). Ik stoorde me eraan dat mensen (vrienden, familie, zelfs zakelijke contacten) chatten als het nieuwe afspreken gingen zien, en er regelmatig écht persoonlijke dingen via de app werden besproken die die meetings dan maar moesten vervangen. Want iedereen is blijkbaar te druk om elkaar nog in de ogen te kijken. Ook voelde ik me altijd beschikbaar, in de ontvangst stand. Dat ging me tegenstaan. En het verkeerd interpreteren van berichten, omdat je simpelweg emotie en een stem mist, was iets waar ik regelmatig mee struggelde.

Deze hele rits aan redenen zorgden er uiteindelijk voor dat ik dacht: ik ben liever alleen, en ik verlies liever ‘vrienden’, dan dat ik een enorm sociaal maar oppervlakkig leven heb wat zich grotendeels via de chat afspeelt.

De eerste dag was vreselijk. Ik had een enorme knoop in mijn maag en heb wel honderd keer gedacht ‘dit was een slecht idee’. Vervolgens moest ik vooral wennen aan de stilte. Normaal checkte ik regelmatig mijn telefoon, nu gebeurde er vrijwel niks en hoefde ik niks te checken. Het voelde vreemd en zeker in die dagen overviel me wel een soort ‘afgesloten zijn van de wereld’. Ik was weer even letterlijk alleen. Dat rusteloze gevoel verdween na een kleine week, en maakte plaats voor ontspannenheid.

En nu, na ongeveer vijf maanden overheerst er een soort van vrijheid. Mijn telefoon is niet meer leidend in mijn dag, ik voel me niet meer verplicht ‘m alsmaar te checken op berichten die ik (snel) moet beantwoorden. Ik leg dat ding soms uren weg, kan lekker gefocust werken en ga regelmatig zonder telefoon de deur uit.

Ook verdiepten vriendschappen zich: in plaats dat we een eindeloze rits lappen tekst en emoticons naar elkaar stuurden, pak ik nu vaker de telefoon om te bellen naar mensen die ik niet wekelijks zie, en een echt gesprek te voeren. Sommigen vonden dat even wennen, ikzelf ook, ik belde eigenlijk bijna nooit meer. Nu doen we het alweer een tijdje en is het vaak: ‘deze week weer even bellen?’. Grappig hoe zoiets werkt.

En ja, er zijn ook mensen die ik niet meer gesproken heb sinds eind vorig jaar. Maar oké: ik denk dat je zelf wel kunt invullen dat die mensen dan ook niet mijn beste vrienden waren…

Mijn leven is opgeschoond, nog rustiger dan het al was, mijn telefoon geen stoorzender meer maar een middel tot contact wanneer ik dat wil, en ik ben de mensen in mijn leven die echt moeite doen om in contact te staan veel meer gaan waarderen.

Ook denk ik dat ik in deze periode nog dichter bij mezelf ben gekomen. Het echt alleen durven zijn en niet alsmaar afleiding zoeken is een hele kunst, ook voor mij. Vanochtend realiseerde ik me dat we in onze maatschappij er alles aan doen om maar niet alleen te hoeven zijn, en dat zoiets simpels als een app die verbinding kan zijn om dat gevoel van leegte maar niet te ervaren. Ik heb dat gevoel wel op durven zoeken, en vond er een extra ‘lijntje’ naar mezelf in…

Een vraag die ik meerdere malen op een Instagram post kreeg die ik schreef toen ik de app net verwijderd had, was: ‘heb je hem inmiddels alweer op je telefoon staan?’ ‘Ga je na deze maanden (ik had het een experiment genoemd) weer overstag?’

Ik moest er een beetje om lachen, want als je me wat beter kent dan weet je dat ik aan discipline geen gebrek heb en dus niet gauw overstag ga als ik mezelf iets voorgenomen heb.

Het antwoord is dus nee. Ik blijf heerlijk whatsapploos. Gewoon omdat het me heel goed bevalt.

Foto: Unsplash

Ik schreef ook nog een persoonlijke, diepgaandere blog over de beginperiode zonder WhatsApp. Die blog vind je hier.

+ show Comments

- Hide Comments

add a comment

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

EEN NIEUWE LEEFSTIJL ONTWIKKELEN

Ik wil bloeien!

Met deze heerlijk inspirerende cursus die helemaal in het teken staat van een gezonde, bewuste én gelukkige leefstijl heb je alle tools in handen om nieuwe routines en gewoonten te gaan ontwikkelen zodat je die gezonde, fitte, energieke, zelfverzekerde, ontspannen en succesvolle versie van jezelf kunt zijn!

nieuw!

Ochtendmens, sportgek, lacht graag, houdt van mensen, zichzelf uitdagen, koffie en echte gesprekken.

Willemijn.
Coach. Schrijfster. Levensgenieter.

8 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor Lief voor je Leif. Toen nog als hobby, ik wilde graag iets van mezelf delen met de wereld. Inmiddels staan er +400 blogs online en draait deze plek allang niet meer om mij maar veelal om jou. Het is een platform geworden waar je uren kunt lezen en altijd weer met een goed (of beter) gevoel vandaan gaat. Waar je inspiratie maar ook tips en tools kunt opdoen, herkenning kunt lezen, waar je je gezien en gehoord voelt en aangemoedigd wordt in welk proces je dan ook zit. Nog steeds kan ik intens blij worden van het schrijven van een blog vanuit pure inspiratie. Dit zal ik dan ook zeker blijven doen!

Meer over mij!