Hoe kun je liefdevol naar jezelf kijken? Ik weet inmiddels dat ieder zijn eigen proces heeft. Dat het leven niet een kwestie is van ‘ik vertel je even hoe het werkt, dan kun je daar mee aan de slag, of dat en dat accepteren en loslaten’. Jouw tijd is jouw tijd. Maar ik weet ook dat het lezen van ervaringen van anderen je helpt. In deze blog deel ik daarom mijn groeiproces hierin. 

Strenge bril
De meeste mensen bekijken zichzelf door een enorm strenge en kritische bril. Een bril die soms tijden niks moois ziet, en alleen maar inzoomt op wat er blijkbaar niet goed is. Ik kan je dan vervolgens gaan vertellen dat die bril niet echt is, dat het een vertroebeld beeld is en dat andere mensen iets totaal anders zien als ze naar jou kijken. Here’s the thing: iedereen kan het heel hard roepen, maar het ook écht voelen en uitstralen, dat begint allemaal bij jezelf van binnen… en dat kan soms een eindeloos lange weg zijn.

Mijn gedachten gingen met me aan de haal tijdens mijn wandeling vanochtend. Omdat het nu in de zomerperiode, wanneer iedereen wat meer lichaam laat zien, zo speelt. De ontevredenheid, onzekerheid en het verhullen. Het eindeloze vergelijken, en niet blij kunnen of willen zijn met. En opeens was ik al wandelend mijn tranen aan het wegvegen. Niet van verdriet, maar omdat ik ontroerd was en op dat moment zó herbeleefde, de enorme strijd die ik heel lang met mijn lichaam heb gevoerd.

Nooit goed genoeg 
Bij mij was het ook nooit goed genoeg. Ik heb mijn hele jeugd in beslag laten nemen door mijn lijf. Door het niet eten, nog meer afvallen, weer aankomen omdat ik het niet kon volhouden, mezelf verstoppen omdat ik dacht dat ik ‘een dikke kont had’, zelfafwijzing wanneer ik in de spiegel keek, en me zo zo zo enorm rot voelen. Over mezelf. Over dat mooie lijf van mij, waar ik zoveel ‘imperfecties’ aan zag, die er eigenlijk allemaal niet waren. Het werd een gevecht van meer dan tien jaar, waarin ik zoveel tijd heb verspild aan mezelf niet goed genoeg voelen. Iets wat zijn weerslag had op de rest van mijn leven. Op mijn houding, mijn voorkomen, mijn kunnen en mijn levensstappen.

Al die jaren heb ik mijn lijf behandeld als ‘afval’. Tot het moment dat ik doorkreeg dat ik mezelf tegenwerkte, mijn lijf tegenwerkte, en dat ik op deze manier nooit balans (en daarmee acceptatie) zou vinden. Ik gaf de strijd op en ben gaan samenwerken met mijn lichaam.

Al vijf jaar eet ik inmiddels op mijn eigen manier. Meer calorieën dan ooit, uithongeren is absoluut verboden, het woord diëten ook, maar nu wel in de vorm van voedingstoffen waar mijn lijf oprecht blij mee is. Dat veranderde de relatie die ik had met mijn lichaam. Ik ervoer in de jaren die volgden dat ik steeds minder bezig was met hoe ik eruit zag, omdat ik als nummer één prioriteit had om echt goed voor mezelf te zorgen. Om veel energie te hebben, elke dag te kunnen sporten om mentaal fit te zijn. Ik wilde me boven alles goed voelen en dat uitstralen. Ik wilde met mijn lijf alles uit het leven halen. 

Op een andere manier naar mezelf kijken
Mijn lijf en ik sloten langzaam een verbond. Alles wat ik nodig had om uiteindelijk mezelf van binnen (en daardoor ook van buiten) te kunnen accepteren, kwam op mijn pad. Ik leerde iemand kennen die mij letterlijk een zachte bril opzette die ik zo nodig had. Die persoon heeft me geleerd om te kijken naar mezelf op de manier hoe hij mij zag. Helemaal goed zoals ik ben. Ik realiseerde me toen dat ik al die jaren iets aan mezelf heb gezien wat er niet was. Ik realiseerde me ook hoe vertroebeld je eigen beeld is, hoe dat niet berust op de werkelijkheid, en dat dat niet accepteren van wie je bent en hoe je eruit ziet ontstaat door het gebrek aan zelfliefde. Je hebt simpelweg de liefde nog niet in jezelf weten te vinden om je lichaam (en de kijk daarop) ook met liefde te behandelen. Want dat is het hele ding. Je hebt liefde voor jezelf nodig om je ware zelf te kunnen zien. Te kunnen accepteren wat misschien niet helemaal perfect is, maar wel ‘jou’. Mij gaf die zachte kijk van de ander het duwtje om die reis naar binnen aan te gaan, en ook daadwerkelijk te gaan voelen dat ik mooi ben zoals ik ben, in alle facetten. Gek hoe zoiets ‘kleins’ bij kan dragen, maar vanaf die periode heb ik nooit meer vanuit onzekerheid naar mezelf gekeken. Het was zo’n mooie doorbraak na zo’n enorm lange weg. 

Maar hoe fijn het ook zou zijn: dat je jezelf mag omarmen en accepteren hoe je bent en hoe je eruit ziet is niet iets wat een ander je moet vertellen of wat je zomaar kunt leren. Als je je zo niet voelt, als je dat niet voelt als je naar jezelf kijkt dan kun je dat ook niet forceren of zomaar van iemand aannemen. Het is een enorm mooie gedachte als we allemaal roepen dat de ander ‘er mag zijn’, wat ook zo is, maar jouw onvrede, jouw onzekerheid en jouw haat/liefde verhouding met je lichaam huist in jezelf. Dat is jouw stukje en dat kan een ander niet oplossen met een paar woorden. Ik heb me jarenlang afgevraagd waarom ik zo streng tegen mezelf was, waarom ik niet mooi vond wat ik zag, waarom ik niet doorhad dat mijn lichaam voeding wilde in plaats van afkeuring en nog minder eten. Toen ik doorkreeg waarom, ik voelde me in mijn jeugd niet gezien, ik dacht dat ik niet goed genoeg was en dat ik door zogenaamd ‘perfect’ te worden wel opgemerkt zou worden, wel goed genoeg gevonden zou worden, kon ik pas die mentale switch gaan maken.

Waar komt jouw stukje vandaan?
Misschien een open deur, maar vraag je eens af wat er schuilgaat achter jouw onzekerheid of jouw haat/liefde verhouding met je lichaam. En of je dat oplost door door een enorm strenge bril naar jezelf te kijken. Door nooit tevreden te zijn. Door je lichaam caloriearm voedsel te geven, omdat je er nog niet uitziet zoals je eruit zou willen zien. Of door misschien uit onvrede juist meer te eten, omdat je voor je gevoel geen grip hebt. Vraag je eens af hoe jij je écht voelt over jezelf. Ben jij genoeg? In de kern? Vind jij dat je er mag zijn, ongeacht de minder mooie dingen aan jezelf? Of ben je van mening dat je pas iemand bent als je perfect bent? Of dat je goed genoeg bent als een ander jou goed en mooi genoeg vindt?

Bij mij ontstond de acceptatie van mijn lichaam toen ik inzag dat het geen uiterlijk iets is. Dat ik maar één lijf heb waar ik enorm dankbaar voor mag zijn, en dat dat lijf elke dag weer enorm druk is om ervoor te zorgen dat ik alles uit het leven kan halen. Wanneer je je lichaam gaat geven wat het nodig heeft, voeding, rust, beweging, zul je ook met een andere blik naar je lijf gaan kijken. De relatie verandert. Je gaat door andere ogen kijken. Je blik verzacht. Je gaat je focus verleggen: van streven naar een ideaalbeeld en slank zijn naar zorgen dat je lichaam niks tekort komt. Dat het alles krijgt wat het nodig heeft. 

Je zult ervaren dat jouw lijf je liefde gaat geven als jij er goed voor zorgt. Dat helpt je meer liefdevol naar jezelf te kijken. Zet je gezondheid op één. Het is je grootste goed. Dat lijf van jou sleept je overal doorheen. Dat maakt zoveel mogelijk en is tot zoveel in staat. Wees er dankbaar voor, behandel het goed en wees je vooral bewust van de impact die je erop hebt.

Die liefdevolle blik komt dan vanzelf. 

XX

Foto: Unsplash

Hoe kun je liefdevol naar jezelf kijken? Ik weet inmiddels dat ieder zijn eigen proces heeft. Dat het leven niet een kwestie is van ‘ik vertel je even hoe het werkt, dan kun je daar mee aan de slag, of dat en dat accepteren en loslaten’. Jouw tijd is jouw tijd. Maar ik weet ook dat het lezen van ervaringen van anderen je helpt. In deze blog deel ik daarom mijn groeiproces hierin. 

Strenge bril
De meeste mensen bekijken zichzelf door een enorm strenge en kritische bril. Een bril die soms tijden niks moois ziet, en alleen maar inzoomt op wat er blijkbaar niet goed is. Ik kan je dan vervolgens gaan vertellen dat die bril niet echt is, dat het een vertroebeld beeld is en dat andere mensen iets totaal anders zien als ze naar jou kijken. Here’s the thing: iedereen kan het heel hard roepen, maar het ook écht voelen en uitstralen, dat begint allemaal bij jezelf van binnen… en dat kan soms een eindeloos lange weg zijn.

Mijn gedachten gingen met me aan de haal tijdens mijn wandeling vanochtend. Omdat het nu in de zomerperiode, wanneer iedereen wat meer lichaam laat zien, zo speelt. De ontevredenheid, onzekerheid en het verhullen. Het eindeloze vergelijken, en niet blij kunnen of willen zijn met. En opeens was ik al wandelend mijn tranen aan het wegvegen. Niet van verdriet, maar omdat ik ontroerd was en op dat moment zó herbeleefde, de enorme strijd die ik heel lang met mijn lichaam heb gevoerd.

Nooit goed genoeg 
Bij mij was het ook nooit goed genoeg. Ik heb mijn hele jeugd in beslag laten nemen door mijn lijf. Door het niet eten, nog meer afvallen, weer aankomen omdat ik het niet kon volhouden, mezelf verstoppen omdat ik dacht dat ik ‘een dikke kont had’, zelfafwijzing wanneer ik in de spiegel keek, en me zo zo zo enorm rot voelen. Over mezelf. Over dat mooie lijf van mij, waar ik zoveel ‘imperfecties’ aan zag, die er eigenlijk allemaal niet waren. Het werd een gevecht van meer dan tien jaar, waarin ik zoveel tijd heb verspild aan mezelf niet goed genoeg voelen. Iets wat zijn weerslag had op de rest van mijn leven. Op mijn houding, mijn voorkomen, mijn kunnen en mijn levensstappen.

Al die jaren heb ik mijn lijf behandeld als ‘afval’. Tot het moment dat ik doorkreeg dat ik mezelf tegenwerkte, mijn lijf tegenwerkte, en dat ik op deze manier nooit balans (en daarmee acceptatie) zou vinden. Ik gaf de strijd op en ben gaan samenwerken met mijn lichaam.

Al vijf jaar eet ik inmiddels op mijn eigen manier. Meer calorieën dan ooit, uithongeren is absoluut verboden, het woord diëten ook, maar nu wel in de vorm van voedingstoffen waar mijn lijf oprecht blij mee is. Dat veranderde de relatie die ik had met mijn lichaam. Ik ervoer in de jaren die volgden dat ik steeds minder bezig was met hoe ik eruit zag, omdat ik als nummer één prioriteit had om echt goed voor mezelf te zorgen. Om veel energie te hebben, elke dag te kunnen sporten om mentaal fit te zijn. Ik wilde me boven alles goed voelen en dat uitstralen. Ik wilde met mijn lijf alles uit het leven halen. 

Op een andere manier naar mezelf kijken
Mijn lijf en ik sloten langzaam een verbond. Alles wat ik nodig had om uiteindelijk mezelf van binnen (en daardoor ook van buiten) te kunnen accepteren, kwam op mijn pad. Ik leerde iemand kennen die mij letterlijk een zachte bril opzette die ik zo nodig had. Die persoon heeft me geleerd om te kijken naar mezelf op de manier hoe hij mij zag. Helemaal goed zoals ik ben. Ik realiseerde me toen dat ik al die jaren iets aan mezelf heb gezien wat er niet was. Ik realiseerde me ook hoe vertroebeld je eigen beeld is, hoe dat niet berust op de werkelijkheid, en dat dat niet accepteren van wie je bent en hoe je eruit ziet ontstaat door het gebrek aan zelfliefde. Je hebt simpelweg de liefde nog niet in jezelf weten te vinden om je lichaam (en de kijk daarop) ook met liefde te behandelen. Want dat is het hele ding. Je hebt liefde voor jezelf nodig om je ware zelf te kunnen zien. Te kunnen accepteren wat misschien niet helemaal perfect is, maar wel ‘jou’. Mij gaf die zachte kijk van de ander het duwtje om die reis naar binnen aan te gaan, en ook daadwerkelijk te gaan voelen dat ik mooi ben zoals ik ben, in alle facetten. Gek hoe zoiets ‘kleins’ bij kan dragen, maar vanaf die periode heb ik nooit meer vanuit onzekerheid naar mezelf gekeken. Het was zo’n mooie doorbraak na zo’n enorm lange weg. 

Maar hoe fijn het ook zou zijn: dat je jezelf mag omarmen en accepteren hoe je bent en hoe je eruit ziet is niet iets wat een ander je moet vertellen of wat je zomaar kunt leren. Als je je zo niet voelt, als je dat niet voelt als je naar jezelf kijkt dan kun je dat ook niet forceren of zomaar van iemand aannemen. Het is een enorm mooie gedachte als we allemaal roepen dat de ander ‘er mag zijn’, wat ook zo is, maar jouw onvrede, jouw onzekerheid en jouw haat/liefde verhouding met je lichaam huist in jezelf. Dat is jouw stukje en dat kan een ander niet oplossen met een paar woorden. Ik heb me jarenlang afgevraagd waarom ik zo streng tegen mezelf was, waarom ik niet mooi vond wat ik zag, waarom ik niet doorhad dat mijn lichaam voeding wilde in plaats van afkeuring en nog minder eten. Toen ik doorkreeg waarom, ik voelde me in mijn jeugd niet gezien, ik dacht dat ik niet goed genoeg was en dat ik door zogenaamd ‘perfect’ te worden wel opgemerkt zou worden, wel goed genoeg gevonden zou worden, kon ik pas die mentale switch gaan maken.

Waar komt jouw stukje vandaan?
Misschien een open deur, maar vraag je eens af wat er schuilgaat achter jouw onzekerheid of jouw haat/liefde verhouding met je lichaam. En of je dat oplost door door een enorm strenge bril naar jezelf te kijken. Door nooit tevreden te zijn. Door je lichaam caloriearm voedsel te geven, omdat je er nog niet uitziet zoals je eruit zou willen zien. Of door misschien uit onvrede juist meer te eten, omdat je voor je gevoel geen grip hebt. Vraag je eens af hoe jij je écht voelt over jezelf. Ben jij genoeg? In de kern? Vind jij dat je er mag zijn, ongeacht de minder mooie dingen aan jezelf? Of ben je van mening dat je pas iemand bent als je perfect bent? Of dat je goed genoeg bent als een ander jou goed en mooi genoeg vindt?

Bij mij ontstond de acceptatie van mijn lichaam toen ik inzag dat het geen uiterlijk iets is. Dat ik maar één lijf heb waar ik enorm dankbaar voor mag zijn, en dat dat lijf elke dag weer enorm druk is om ervoor te zorgen dat ik alles uit het leven kan halen. Wanneer je je lichaam gaat geven wat het nodig heeft, voeding, rust, beweging, zul je ook met een andere blik naar je lijf gaan kijken. De relatie verandert. Je gaat door andere ogen kijken. Je blik verzacht. Je gaat je focus verleggen: van streven naar een ideaalbeeld en slank zijn naar zorgen dat je lichaam niks tekort komt. Dat het alles krijgt wat het nodig heeft. 

Je zult ervaren dat jouw lijf je liefde gaat geven als jij er goed voor zorgt. Dat helpt je meer liefdevol naar jezelf te kijken. Zet je gezondheid op één. Het is je grootste goed. Dat lijf van jou sleept je overal doorheen. Dat maakt zoveel mogelijk en is tot zoveel in staat. Wees er dankbaar voor, behandel het goed en wees je vooral bewust van de impact die je erop hebt.

Die liefdevolle blik komt dan vanzelf. 

XX

Foto: Unsplash