De afgelopen maanden had ik lichtelijk ‘last’ van een soort ontheemd gevoel. Er was opeens rust, en daarmee voelde ik ontzettende onrust. Ik ging op zoek naar nieuwe prikkels, had de neiging om weer tien nieuwe projecten op te gaan zetten en mijn leven totaal om te gooien. Op de automatische piloot eigenlijk, omdat de afgelopen jaren als een soort niet te stoppen rollercoaster voelden. 6 jaar waarin er niet een jaar tussen zat waarin mijn leven een soort van kabbelend beekje was. Ik ben er in een sneltreinvaart doorheen gesjeesd, en omdat zwart/wit toch wel een beetje mijn karakter weergeeft, is het bij mij dan ook vaak alles of niks.

Na jaren stilstaan moest ik op mijn drieëntwintigste opeens alles omgooien, want ik had al zoveel kostbare tijd verloren. Ik begon een nieuw leven in een nieuwe stad. Ik vond een ontzettend leuke baan, en werd toen op straat gezet. Ik verruilde mijn bestaan als werknemer vervolgens voor het bestaan als eigen baas. Ik begon met Lief voor je Leif. Vond een passie in het schrijven van versjes. Ik vond en verloor intense liefde. Zette voor een jaar mijn innerlijke groei op nummer één. Zegde mijn huis op. Maakte een droomreis. Leerde langzaam overal thuis te kunnen zijn. En maakte een rits van ingrijpende gebeurtenissen mee die allemaal hebben bijgedragen aan hoe (sterk) ik nu in het leven sta.

En in al die snelle, heftige en intense jaren was ik onbewust toch een beetje op zoek naar balans, naar de rem in die achtbaan die maar nooit leek te stoppen. Want er trok zoveel aan me, altijd. Ik had zoveel te doen, er deed zich in mijn leven zoveel voor. Ik had het ene nog niet getackeld of het volgende was er alweer. Al die tijd werd er van alles op me afgevuurd dat ervoor zorgde dat ik non stop in een soort van overlevingsstand stond. Ik was voorbereid op…Weer een tegenslag, weer een grote uitdaging, weer iets wat ik aan moest gaan in mezelf, weer iets wat ik moest verwerken om verder te kunnen, weer een einde van iets, weer een verandering.

En nu zit ik hier op 29 september op zaterdagochtend deze blog te tikken en komt het besef binnen dat die rust die ik de afgelopen maanden voelde veel meer is dan alleen de betekenis van het woordje ‘rust’. Ik ben erover gaan nadenken, en zonder dat ik het zelf doorhad ben ik misschien wel aanbeland waar ik ooit hoopte te belanden. Ik gunde mezelf toen ik begin twintig was en de bodem van het leven aardig geraakt had vooral rust en liefde in mezelf, maar ook onafhankelijkheid, vrijheid en elke dag vanuit mijn hart met een glimlach mooie dingen kunnen verwezenlijken.

En dat is precies wat er nu is. Wat het woordje ‘rust’ omvat. Het is de innerlijke balans die maakt dat het leven niet meer continu een strijd of uitdaging is, maar dat ik vanuit mezelf zoveel meer aan kan, en het daarom gewoon als ‘leven’ zie. Het omvat een soort van einde van een zoektocht. Naar zingeving, naar talent, naar passie, en misschien wel het meest naar erkenning. Het omvat dat ik nu veel meer in staat ben dingen in mezelf te vinden, dan altijd buiten mij zoals ik deed. Het omvat het op een rijtje hebben van mijn kernwaarden, en ook het punt dat de mensen om mij heen die kernwaarden accepteren zodat ik eindelijk mag zijn wie ik ben. Het omvat het steeds beter kennen van mezelf. Het omvat het accepteren van alles wat anders loopt, en erop durven vertrouwen dat dat ook zijn redenen heeft.

Dat is de rust die ik bedoel.

En nu? Is mijn pad van innerlijke groei dan ten einde? Nee natuurlijk niet. Gelukkig niet! Ik ben ook absoluut niet verlicht, ofzo. Er blijft genoeg werk te doen, gewoon omdat dat het leven heet. Geloof me, er zijn nog genoeg kamertjes binnen in mij die nog nooit daglicht hebben gezien, en dat is helemaal oké.

Maar deze rust en deze balans in mij, of dat nu iets tijdelijks is of niet, was meer dan welkom. Ik heb voor het eerst sinds jaren gevoelsmatig tijd. Voor andere dingen dan alles op de rit proberen te krijgen. Dan mezelf op de rit krijgen. Ik kan het leven weer in z’n geheel zien. Het gewoon beleven in het nu en niet zozeer proberen te overleven. Ik hoor mezelf al een hele lange tijd ‘goed’ antwoorden op de vraag hoe het met me gaat. Het verbaasde me de eerste keren dat ik geen ‘maar’ hoefde toe te voegen aan dat antwoord, omdat het ook gewoon helemaal goed is zoals het is.

Er is blijkbaar weer een basis, van binnen.

En dat is heerlijk.

X

De afgelopen maanden had ik lichtelijk ‘last’ van een soort ontheemd gevoel. Er was opeens rust, en daarmee voelde ik ontzettende onrust. Ik ging op zoek naar nieuwe prikkels, had de neiging om weer tien nieuwe projecten op te gaan zetten en mijn leven totaal om te gooien. Op de automatische piloot eigenlijk, omdat de afgelopen jaren als een soort niet te stoppen rollercoaster voelden. 6 jaar waarin er niet een jaar tussen zat waarin mijn leven een soort van kabbelend beekje was. Ik ben er in een sneltreinvaart doorheen gesjeesd, en omdat zwart/wit toch wel een beetje mijn karakter weergeeft, is het bij mij dan ook vaak alles of niks.

Na jaren stilstaan moest ik op mijn drieëntwintigste opeens alles omgooien, want ik had al zoveel kostbare tijd verloren. Ik begon een nieuw leven in een nieuwe stad. Ik vond een ontzettend leuke baan, en werd toen op straat gezet. Ik verruilde mijn bestaan als werknemer vervolgens voor het bestaan als eigen baas. Ik begon met Lief voor je Leif. Vond een passie in het schrijven van versjes. Ik vond en verloor intense liefde. Zette voor een jaar mijn innerlijke groei op nummer één. Zegde mijn huis op. Maakte een droomreis. Leerde langzaam overal thuis te kunnen zijn. En maakte een rits van ingrijpende gebeurtenissen mee die allemaal hebben bijgedragen aan hoe (sterk) ik nu in het leven sta.

En in al die snelle, heftige en intense jaren was ik onbewust toch een beetje op zoek naar balans, naar de rem in die achtbaan die maar nooit leek te stoppen. Want er trok zoveel aan me, altijd. Ik had zoveel te doen, er deed zich in mijn leven zoveel voor. Ik had het ene nog niet getackeld of het volgende was er alweer. Al die tijd werd er van alles op me afgevuurd dat ervoor zorgde dat ik non stop in een soort van overlevingsstand stond. Ik was voorbereid op…Weer een tegenslag, weer een grote uitdaging, weer iets wat ik aan moest gaan in mezelf, weer iets wat ik moest verwerken om verder te kunnen, weer een einde van iets, weer een verandering.

En nu zit ik hier op 29 september op zaterdagochtend deze blog te tikken en komt het besef binnen dat die rust die ik de afgelopen maanden voelde veel meer is dan alleen de betekenis van het woordje ‘rust’. Ik ben erover gaan nadenken, en zonder dat ik het zelf doorhad ben ik misschien wel aanbeland waar ik ooit hoopte te belanden. Ik gunde mezelf toen ik begin twintig was en de bodem van het leven aardig geraakt had vooral rust en liefde in mezelf, maar ook onafhankelijkheid, vrijheid en elke dag vanuit mijn hart met een glimlach mooie dingen kunnen verwezenlijken.

En dat is precies wat er nu is. Wat het woordje ‘rust’ omvat. Het is de innerlijke balans die maakt dat het leven niet meer continu een strijd of uitdaging is, maar dat ik vanuit mezelf zoveel meer aan kan, en het daarom gewoon als ‘leven’ zie. Het omvat een soort van einde van een zoektocht. Naar zingeving, naar talent, naar passie, en misschien wel het meest naar erkenning. Het omvat dat ik nu veel meer in staat ben dingen in mezelf te vinden, dan altijd buiten mij zoals ik deed. Het omvat het op een rijtje hebben van mijn kernwaarden, en ook het punt dat de mensen om mij heen die kernwaarden accepteren zodat ik eindelijk mag zijn wie ik ben. Het omvat het steeds beter kennen van mezelf. Het omvat het accepteren van alles wat anders loopt, en erop durven vertrouwen dat dat ook zijn redenen heeft.

Dat is de rust die ik bedoel.

En nu? Is mijn pad van innerlijke groei dan ten einde? Nee natuurlijk niet. Gelukkig niet! Ik ben ook absoluut niet verlicht, ofzo. Er blijft genoeg werk te doen, gewoon omdat dat het leven heet. Geloof me, er zijn nog genoeg kamertjes binnen in mij die nog nooit daglicht hebben gezien, en dat is helemaal oké.

Maar deze rust en deze balans in mij, of dat nu iets tijdelijks is of niet, was meer dan welkom. Ik heb voor het eerst sinds jaren gevoelsmatig tijd. Voor andere dingen dan alles op de rit proberen te krijgen. Dan mezelf op de rit krijgen. Ik kan het leven weer in z’n geheel zien. Het gewoon beleven in het nu en niet zozeer proberen te overleven. Ik hoor mezelf al een hele lange tijd ‘goed’ antwoorden op de vraag hoe het met me gaat. Het verbaasde me de eerste keren dat ik geen ‘maar’ hoefde toe te voegen aan dat antwoord, omdat het ook gewoon helemaal goed is zoals het is.

Er is blijkbaar weer een basis, van binnen.

En dat is heerlijk.

X