fbpx

Droomdoeners

Alexandra Schijf

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Alexandra Schijf ontmoette ik voor het eerst toen ik voor mijn werk een dagje op een cursus foodstyling en fotografie ging. Alexandra (lees meer info hier) was de (food) stylist in het geheel en leerde ons die dag allerlei heel nuttige trucjes om je foto en eten er dus gewoon niet te perfect uit te laten zien (want: morsen, druppels, beetje strooien met eten, het is helemaal van nu), hoe je het beste leuke ondergrondjes maakt en met weinig geld toch zoveel mogelijk props (accessoires) op de kop tikt om dat recept maar zo boeiend mogelijk op de foto te zetten. Het was een dag om nooit meer te vergeten. Ik vond het tijd voor het verhaal achter Alex, want dat ze nog maar 10 jaar doet wat ze doet, dat wist ik wel..maar de rest? Alex schreef zelf een blog voor LVJL!

Vertel eens wat over jezelf…
Dat vind ik nou echt een van de meest moeilijke dingen. Laat ik maar bij het begin beginnen. Ruim 46 jaar geleden geboren in Rotterdam, middelste kind in een arbeidersgezin. Ik kan je alvast verklappen dat food heel lange tijd geen belangrijke rol in mijn leven speelde. 🙂 Zo veel mogelijk voor zo weinig mogelijk geld, dat was het motto bij mij thuis. Van kleins af aan wilde ik veearts worden: met een oude Volvo over het platteland rijden, kaplaarzen aan en zo nu en dan mijn arm in een koe steken. Got the picture? :-)))

En toen gooide natuurkunde roet in het eten. Ik snapte er geen snars van (nog steeds niet trouwens). In een soort blinde paniek ben ik na de Havo maar Meao Bedrijfsadministratie gaan doen; dat duurde maar twee jaar en dan kon ik nadenken over wat ik in hemelsnaam met mijn ‘carrière’ aan moest. Hoe ik me door die twee jaar droge stof en veel cijfertjes heen heb geworsteld, begrijp ik nog altijd niet. Ik was daarna in ieder geval helemaal klaar met school en ben gaan werken. Via uitzendbureaus. In administratieve functies. Die ik niet leuk vond. Dus dat betekende van het ene baantje naar het andere hoppen. En zo hopte ik door tot ik op mijn 30ste een flinke burn-out met depressie kreeg. 1½ jaar was ik geveld en kon ik niet veel meer dan af en toe wandelen. Ik besefte dat het anders moest en besloot mijn jeugddroom na te streven. Dus hup: staatsexamen VWO gedaan en mee geloot met de opleiding Diergeneeskunde.

Het lot besliste anders. Drie keer ben ik uitgeloot. Omdat ik altijd een plan B achter de hand heb, schakelde ik na drie jaar daarop over. Ik wilde vroeger ook binnenhuisarchitect worden (kwam die Volvo ook bij van pas :-))). Binnenhuisarchitectuur bleek een technische opleiding (hallo oude vriend natuurkunde!), dus het werd een stylingopleiding. Ik zat op mijn plek! Bijna dan, want interieur bleek me niet lang te kunnen boeien.

En toen ontmoette ik mijn reddende engel: Simone. Fotograaf die haar eerste stappen op het gebied van foodfotografie aan het zetten was. We maakten vrij werk (achteraf zeer afzichtelijk!), maakten wat serieuzer werk voor één van de voorlopers van Simone’s succesvolle blog. En toen kwamen daar ineens betaalde opdrachten langs! Best eng. Ik blufte me er doorheen. Met het zweet langs mijn rug druppelend heb ik die eerste opdrachten uitgevoerd. Geen idee waar ik mee bezig was. Geen idee ‘hoe het hoorde’. Ik meen het serieus als ik zeg dat “ik maar wat deed”. Ik blijk een autodidact: leren in de praktijk, met veel vallen en opstaan en veel – heel veel – hartkloppingen-momenten. Voor mijn gevoel kon ik zo niet verder door: gelukkig startte Akademie Artemis met hun deeltijdopleiding Foodstyling. Daar heb ik geleerd over een concept, over kleuren en materialen, over moodboards en storyboards. Maar niets over food. Dus ik rommel lekker door. 🙂

Geluk
Waar ik het meest trots op ben? Ik ben nog altijd trots op het kookboek Easy Peasy. Mijn eerste kookboek, mijn eerste echt mooie styling. En de start van mijn ‘kookboek-styling-carrière’. Maar ik ben ook trots op veel boeken die daarna volgden. Ieder boek is een kindje; in ieder boek zit een paar dagen van mijn leven.

Ik word ook ultiem gelukkig van een gezellige shootdag. Een shoot waar gelachen wordt, gezongen en gedanst ook soms. Ik kan slecht tegen poeha. Ja, ik wil een mooi beeld creëren, maar let’s face it: ik red er de wereld niet mee. Dus ik houd de dingen graag een beetje in perspectief.

Ik ben mijn werk, mijn werk is mij. Ik vind dat ik mijn werk alleen goed kan doen als ik op de hoogte ben van wat zich in de maatschappij afspeelt: wat vinden diverse doelgroepen mooi, welke kleuren en materialen zijn ‘in’, wat zijn de trends op food- en stylinggebied. Dus ik reis veel, lees veel, kijk veel. Strikt gezien allemaal werk, maar zo voelt het gelukkig niet.

Dromen
Of ik dromen heb qua werk? Eerlijk gezegd: de afgelopen twee jaar heb ik zoveel mooie projecten gedaan, op dat vlak heb ik geen wensen. Wat me wel steeds meer bezig houdt is wat hierna moet komen. Styliste is een zwaar vak, zowel creatief als fysiek. Improviseren is my middle name en dat kost veel energie. Daarnaast ben ik altijd aan het sjouwen met kratten props, met ondergronden, met boodschappen. Ik ben nu 46 en denk niet dat ik dat nog 10 jaar vol ga houden. Dus wat dan? Dat ben ik nu aan het uitzoeken.

Ik vroeg aan Alex of ze zich bewust was van het feit dat ze toch echt wel een bijzonder talent bezit? Haha, een bijzonder talent? Nee, zo zie ik het niet. Ik denk dat ieder persoon iets heeft waar hij/zij van nature sterk in is. Bij mij is het blijkbaar het goed kunnen neerzetten van een gewenst beeld. Ik heb tijdens mijn opleiding veel tijd geïnvesteerd in het leren kennen van creatieve mensen en in het opbouwen van mijn portfolio. Maar zonder het geluk iemand te leren kennen als Simone en de dames van Easy Peasy, denk ik niet dat ik nu was geweest waar ik ben. Een beetje van mezelf en een beetje geluk, zoiets. Dus.

Kun je nog een geheimpje bewaren? Ik ben helemaal niet zo’n foodie. Voor mijzelf koken doe ik amper, mijn eten schuif ik naar binnen als een bouwvakker en je hoeft als je bij me komt eten geen mooi opgemaakt bord te verwachten. Veel lekker eten, dat wel. 🙂

Alexandra Schijf ontmoette ik voor het eerst toen ik voor mijn werk een dagje op een cursus foodstyling en fotografie ging. Alexandra (lees meer info hier) was de (food) stylist in het geheel en leerde ons die dag allerlei heel nuttige trucjes om je foto en eten er dus gewoon niet te perfect uit te laten zien (want: morsen, druppels, beetje strooien met eten, het is helemaal van nu), hoe je het beste leuke ondergrondjes maakt en met weinig geld toch zoveel mogelijk props (accessoires) op de kop tikt om dat recept maar zo boeiend mogelijk op de foto te zetten. Het was een dag om nooit meer te vergeten. Ik vond het tijd voor het verhaal achter Alex, want dat ze nog maar 10 jaar doet wat ze doet, dat wist ik wel..maar de rest? Alex schreef zelf een blog voor LVJL!

Vertel eens wat over jezelf…
Dat vind ik nou echt een van de meest moeilijke dingen. Laat ik maar bij het begin beginnen. Ruim 46 jaar geleden geboren in Rotterdam, middelste kind in een arbeidersgezin. Ik kan je alvast verklappen dat food heel lange tijd geen belangrijke rol in mijn leven speelde. 🙂 Zo veel mogelijk voor zo weinig mogelijk geld, dat was het motto bij mij thuis. Van kleins af aan wilde ik veearts worden: met een oude Volvo over het platteland rijden, kaplaarzen aan en zo nu en dan mijn arm in een koe steken. Got the picture? :-)))

En toen gooide natuurkunde roet in het eten. Ik snapte er geen snars van (nog steeds niet trouwens). In een soort blinde paniek ben ik na de Havo maar Meao Bedrijfsadministratie gaan doen; dat duurde maar twee jaar en dan kon ik nadenken over wat ik in hemelsnaam met mijn ‘carrière’ aan moest. Hoe ik me door die twee jaar droge stof en veel cijfertjes heen heb geworsteld, begrijp ik nog altijd niet. Ik was daarna in ieder geval helemaal klaar met school en ben gaan werken. Via uitzendbureaus. In administratieve functies. Die ik niet leuk vond. Dus dat betekende van het ene baantje naar het andere hoppen. En zo hopte ik door tot ik op mijn 30ste een flinke burn-out met depressie kreeg. 1½ jaar was ik geveld en kon ik niet veel meer dan af en toe wandelen. Ik besefte dat het anders moest en besloot mijn jeugddroom na te streven. Dus hup: staatsexamen VWO gedaan en mee geloot met de opleiding Diergeneeskunde.

Het lot besliste anders. Drie keer ben ik uitgeloot. Omdat ik altijd een plan B achter de hand heb, schakelde ik na drie jaar daarop over. Ik wilde vroeger ook binnenhuisarchitect worden (kwam die Volvo ook bij van pas :-))). Binnenhuisarchitectuur bleek een technische opleiding (hallo oude vriend natuurkunde!), dus het werd een stylingopleiding. Ik zat op mijn plek! Bijna dan, want interieur bleek me niet lang te kunnen boeien.

En toen ontmoette ik mijn reddende engel: Simone. Fotograaf die haar eerste stappen op het gebied van foodfotografie aan het zetten was. We maakten vrij werk (achteraf zeer afzichtelijk!), maakten wat serieuzer werk voor één van de voorlopers van Simone’s succesvolle blog. En toen kwamen daar ineens betaalde opdrachten langs! Best eng. Ik blufte me er doorheen. Met het zweet langs mijn rug druppelend heb ik die eerste opdrachten uitgevoerd. Geen idee waar ik mee bezig was. Geen idee ‘hoe het hoorde’. Ik meen het serieus als ik zeg dat “ik maar wat deed”. Ik blijk een autodidact: leren in de praktijk, met veel vallen en opstaan en veel – heel veel – hartkloppingen-momenten. Voor mijn gevoel kon ik zo niet verder door: gelukkig startte Akademie Artemis met hun deeltijdopleiding Foodstyling. Daar heb ik geleerd over een concept, over kleuren en materialen, over moodboards en storyboards. Maar niets over food. Dus ik rommel lekker door. 🙂

Geluk
Waar ik het meest trots op ben? Ik ben nog altijd trots op het kookboek Easy Peasy. Mijn eerste kookboek, mijn eerste echt mooie styling. En de start van mijn ‘kookboek-styling-carrière’. Maar ik ben ook trots op veel boeken die daarna volgden. Ieder boek is een kindje; in ieder boek zit een paar dagen van mijn leven.

Ik word ook ultiem gelukkig van een gezellige shootdag. Een shoot waar gelachen wordt, gezongen en gedanst ook soms. Ik kan slecht tegen poeha. Ja, ik wil een mooi beeld creëren, maar let’s face it: ik red er de wereld niet mee. Dus ik houd de dingen graag een beetje in perspectief.

Ik ben mijn werk, mijn werk is mij. Ik vind dat ik mijn werk alleen goed kan doen als ik op de hoogte ben van wat zich in de maatschappij afspeelt: wat vinden diverse doelgroepen mooi, welke kleuren en materialen zijn ‘in’, wat zijn de trends op food- en stylinggebied. Dus ik reis veel, lees veel, kijk veel. Strikt gezien allemaal werk, maar zo voelt het gelukkig niet.

Dromen
Of ik dromen heb qua werk? Eerlijk gezegd: de afgelopen twee jaar heb ik zoveel mooie projecten gedaan, op dat vlak heb ik geen wensen. Wat me wel steeds meer bezig houdt is wat hierna moet komen. Styliste is een zwaar vak, zowel creatief als fysiek. Improviseren is my middle name en dat kost veel energie. Daarnaast ben ik altijd aan het sjouwen met kratten props, met ondergronden, met boodschappen. Ik ben nu 46 en denk niet dat ik dat nog 10 jaar vol ga houden. Dus wat dan? Dat ben ik nu aan het uitzoeken.

Ik vroeg aan Alex of ze zich bewust was van het feit dat ze toch echt wel een bijzonder talent bezit? Haha, een bijzonder talent? Nee, zo zie ik het niet. Ik denk dat ieder persoon iets heeft waar hij/zij van nature sterk in is. Bij mij is het blijkbaar het goed kunnen neerzetten van een gewenst beeld. Ik heb tijdens mijn opleiding veel tijd geïnvesteerd in het leren kennen van creatieve mensen en in het opbouwen van mijn portfolio. Maar zonder het geluk iemand te leren kennen als Simone en de dames van Easy Peasy, denk ik niet dat ik nu was geweest waar ik ben. Een beetje van mezelf en een beetje geluk, zoiets. Dus.

Kun je nog een geheimpje bewaren? Ik ben helemaal niet zo’n foodie. Voor mijzelf koken doe ik amper, mijn eten schuif ik naar binnen als een bouwvakker en je hoeft als je bij me komt eten geen mooi opgemaakt bord te verwachten. Veel lekker eten, dat wel. 🙂

+ show Comments

- Hide Comments

add a comment

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ochtendmens, sportgek, lacht graag, houdt van mensen, zichzelf uitdagen, koffie en echte gesprekken.

Willemijn.
Coach. Schrijfster. Levensgenieter.

7 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor Lief voor je Leif. Toen nog als hobby, ik wilde graag iets van mezelf delen met de wereld. Inmiddels staan er +400 blogs online en draait deze plek allang niet meer om mij maar veelal om jou. Het is een platform geworden waar je uren kunt lezen en altijd weer met een goed (of beter) gevoel vandaan gaat. Waar je inspiratie maar ook tips en tools kunt opdoen, herkenning kunt lezen, waar je je gezien en gehoord voelt en aangemoedigd wordt in welk proces je dan ook zit. Nog steeds kan ik intens blij worden van het schrijven van een blog vanuit pure inspiratie. Dit zal ik dan ook zeker blijven doen!

Meer over mij!